အမွန္တရား၊ သစၥာအလွ၊ ပကတိရိုးရွင္းမႈႏွင့္ မင္းသားေလး (အပုိင္း-၂)

 

မင္းသားေလးစာအုပ္ကို မဖတ္မေနရ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္မ စတင္ထိေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္မတို႔လုပ္ငန္းခြင္သည္ လူမႈအဖြဲ႔ အစည္းျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္စိတ္ကို ျပဳျပင္ေလ့က်င့္ေပးသည့္ အစီအစဥ္မ်ား၊ သင္တန္းမ်ား မၾကာခဏၾကံဳေတြ႔ရသည္။ တစ္လတစ္ၾကိမ္ ျပဳလုပ္ျမဲျဖစ္သည့္ တစ္ခုေသာေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ “မင္းသားေလး” ဟူေသာေခါင္းစဥ္တစ္ရပ္ကို ဆရာက သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ေလးဆယ္အုပ္ခန္႔ကို စု၀ိုင္းထိုင္ေနရာသို႔ ဆရာက အသာအယာခ်လိုက္စဥ္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး စူးစမ္းၾကည့္ၾကသည္။

“အဲ့ဒီ့စာအုပ္ကေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္အုပ္ယူသြားျပီး ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ျပန္ေဆြးေႏြးရေအာင္”

မလုပ္မေနရ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ အလုပ္သေဘာဆန္ဆန္ထိေတြ႔ရေသာအခါ ကၽြန္မတို႔အားလံုးစိတ္မပါလွၾကပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဂိဳဟ္တစ္ခု၏ အစြန္းတြင္ရပ္လွ်က္ ၾကယ္တာရာတို႔ကိုေငးၾကည့္ေနဟန္ ကာတြန္းဆန္ေသာ မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ စာအုပ္အပါးေလးကို ၾကည့္ရင္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ ဘာဆိုင္သနည္းဟု စိတ္တြင္းမွ ေစာဒကတက္မိသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာ၍ ယူလိုက္ရသည့္တိုင္ လုပ္ငန္း ဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားစြာေအာက္တြင္ ထုိစာအုပ္ငယ္မွာ နစ္ျမဳပ္ေမ့ေလ်ာ့သြားရသည္။

သတ္မွတ္ရက္ေရာက္ေသာ္ မဖတ္ရေသးသူ မ်ားစြာႏွင့္ ထိုစာအုပ္ငယ္ျပန္ပါမလာသူ လူကုန္ျဖစ္ေနေသာအခါ ဆရာ့မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ ခပ္တည္းတည္းက်န္ေနေသးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ “စာအုပ္ကေလးဖတ္ျဖစ္ၾကတယ္မလား” ဟုေမးေသာအခါ အားတံု႔အားနာျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ေခါင္းယမ္းၾကရသည္။

ပိုပ်က္သြားေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆရာတစ္ခဏျငိမ္သက္သြားစဥ္ ၀န္ထုပ္တစ္ခုေပါ့ျပီဟု မေပ်ာ္သင့္စြာ ေပ်ာ္မိခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုဆရာျဖစ္သူမွာ အလြယ္တကူလက္ေလ်ာ့သူ မဟုတ္လင့္ကစား၊ ရံုးစာအုပ္စင္အျဖစ္ ထားရွိေသာ က်န္ရွိသည့္ မင္းသားေလးစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ယူေစ၍ စာမ်က္ႏွာအလိုက္ ဆယ္စုခြဲကာ မိတၱဴဆြဲေစသည္။ ကိုယ့္လက္ထဲ ေရာက္ရွိလာသည့္ အခန္းအပိုင္းအစမိတၱဴစာရြက္ ကေလးကို အားလပ္ခ်ိန္ေပး၍ ဖတ္ေစကာ အလုပ္တာ၀န္မ်ားအျပီး ညပိုင္းအခ်ိန္တစ္ခုယူ၍ ေဆြးေႏြးရမည္ ယတိျပတ္ဆိုေသာအခါ ကၽြန္မ တို႔ေတြ ရယ္ခ်င္စိတ္မ်ားႏွင့္ လက္ခံရေတာ့သည္။

ျပန္လည္တင္ျပေဆြးေႏြးရမည္ဆိုေသာအခါ ဂရုတစိုက္ႏွင့္ ဖတ္ၾကရပါသည္။ ထိုအခါ စိတ္ကူးယဥ္ပံုစံျဖင့္ ရိုးစင္းေသာ ဇာတ္လမ္း ကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း က်င္လည္လႈပ္ရွားရာ လူသားကမၻာအတြင္း မွ ျဖစ္   ေလ့ျဖစ္ထ၊ ရွိေနၾကေသာ အတၱ၊ မာန္မာန၊ ဖံုးကြယ္ ဟန္ေဆာင္မႈ စရိုက္၊ သေဘာသဘာ၀တို႔ကို ေဖာ္ျပ ထားသည္ကို တေျဖးေျဖးျမင္ေတြ႔လာရသည္။ ကေလးငယ္ ၏ ရိုးသားေသာ စကား၊ အျပဳအမူမ်ားမွ နက္နဲ သိမ္ေမြ႔ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို သိရွိခံစားမိလာသည္။ ကိုယ္ ရရွိေသာ မိတၱဴ စာရြက္ကေလးသာမက တစ္ပါးသူ မ်ား၏ မိတၱဴစာရြက္ မ်ား ကိုပါ ထိုေန႔အဖို႔ လိုက္လံငွားရမ္းဖတ္ရႈမိေတာ့သည္။

ထိုေဆြးေႏြးပြဲေနာက္ပိုင္း ဆရာျဖစ္သူႏွင့္ ကၽြန္မ မၾကာခဏစကားေျပာျဖစ္သည္။ အထူး သျဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္တြင္း မွ လိပ္ခဲ တည္း လည္းအဖုအထစ္မ်ား၊ညိႈးေရာ္ေမွးမွိန္ေနေသာ ဘ၀အနာဂတ္ မ်ား၊ ႏွစ္ျခိဳက္လက္ခံႏိုင္ျခင္းမရွိေသာ အခ်ိဳ႕ေသာ သိျမင္မႈမ်ား… ထို အရာေတြ သည္ စကားလံုးမ်ားအလယ္ မွာ တေျဖးေျဖးေျပေလ်ာ့ညင္သာလာသည္ကို သိရွိခံစား ခဲ့ရသည္။ ဘ၀တြင္ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးသည့္ လူတစ္     ေယာက္ေၾကာင့္ ဇင္ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဆက္ႏြယ္သည့္အခ်ိဳ႕ေသာ ဘ၀င္မက်မႈဒႆနမ်ား သည္  ေယာဂ   ေန႔စဥ္က်င့္ကာ စာေပ ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႔စပ္မႈ ရွိလွသည့္ ဆရာႏွင့္ စကားေျပာျပီးသည္တြင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ သြားရ သည္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုတည္းအေပၚမွာပင္ Three Dimension ဟူေသာ သေဘာတရားကို ကၽြန္မ သိျမင္လာသည္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုသို႔ Positive အျမင္ႏွင့္ Negative အျမင္ ခ်ဥ္း ကပ္ပံု ခ်ဥ္းကပ္ နည္း ကြာျခားသည္ႏွင့္ အမွ် ခံစားသိျမင္ နားလည္ႏိုင္မႈေတြ ကြဲျပားသြားႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မျမင္ေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ သည္။

မင္းသားေလးမွ အစျပဳခဲ့ရေသာ သိျမင္မႈႏွလံုးသားအတြက္ မင္းသားေလးကို ပိုလို႔ခ်စ္ခင္လာခဲ့ သည္။ မင္းသားေလး ကို ႏွစ္ကာလ အနည္းငယ္ၾကာ ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္သာ သိမ္းဆည္းထားမိလွ်က္ ဒါကို ဖန္တီးခံစား အသက္သြင္းရန္ ကၽြန္မ စိတ္ကူး မေပၚခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ မင္းသားေလးစာအုပ္ႏွယ္ ကၽြန္မ ႏွလံုး သား ကို ေႏြးေထြးေစကာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ စိတ္ခံစားမႈကို ရရွိေစသည့္ သူမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔မိေသာအခါ ကၽြန္မ ၏ ခံစားသိရွိမႈေတြကို အသက္သြင္းဖန္တီးလိုစိတ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ကၽြန္မ၏ ဆရာမ်ား ကို ခ်စ္ခင္စြာ ဂါရ၀ျပဳျခင္းလည္း မည္ပါ သည္။ ကၽြန္မ ရရွိခဲ့ေသာ အလင္းေရာင္၊ ၾကည္လင္ေသာ အေတြးပံုရိပ္၊ ေလာက သဘာ၀ ကို ပကတိရိုးရွင္းစြာ ျမင္ေတြ႕မႈမ်ားအတြက္ သံသရာ ၀ဲဂယက္အတြင္းမွ ေဆးတစ္စက္ ဘ၀ တစ္ခု ၀ယ္ ကၽြန္မ တတ္စြမ္းေသာ အႏုပညာကေလးျဖင့္ ရိုေသစြာေက်းဇူးဆပ္ျခင္းလည္း မည္ပါသည္။

ကၽြန္မ ျပင္သစ္ဘာသာကို တတ္ကၽြမ္းသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔အတြက္ ‘မင္းသားေလး’ ကို ျပင္သစ္ဘာသာမွ တိုက္ရိုက္ျပန္ ဆိုေသာ စာတစ္ပုဒ္မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေဒါက္တာခင္ေလးျမင့္ ျပန္ဆိုထားေသာ ‘မင္းသားေလး’ ကိုပင္ ကၽြန္မ အျမင္ျဖင့္ ခံစားရႈျမင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ မင္းသားေလးသည္ လူသားတို႔၏ အတၱမာနတရား၊ ေလာကသဘာ၀ကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ရႈေထာင့္ျဖင့္ အရွိအတိုင္းရႈျမင္သည္။ ကၽြန္မ က စၾက၀ဠာအတြင္းမွ ရိုးသားလြန္းစြာေသာ မင္းသားေလးကို ကၽြန္မအျမင္၊ ကၽြန္မ ခံစားမႈျဖင့္ ခံစားသက္၀င္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မည္မွ် အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာဟူ၍ မင္းသားေလးအား ရီဗ်ဴးေရးသားထားျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ မင္းသားေလးသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း၊ တင္စားေဖာ္ညႊန္း ထားေသာ ဇာတ္ေကာင္ေလးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းအပ္ေသာ ရိုးစင္းေသာ ဇာတ္လမ္းကေလးသာျဖစ္ပါသည္။

မင္းသားေလး အနီးသို႔ ကၽြန္မ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းသည္ စာတစ္ပုဒ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းႏွင့္ မတူပါ။ သူ၏ အမွန္တရားႏွင့္ သစၥာအလွကို ကၽြန္မ နားလည္သိျမင္ႏိုင္ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္သာ အရင္းအတိုင္းခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ေန၀င္ခ်ိန္ ကို ေငးၾကည့္သည္ ဆိုပါစို႔။ ကၽြန္မက ေန၀င္ခ်ိန္ႏွင့္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေငးေနေသာ မင္းသားေလးကိုပါ သိမ္းၾကံဳးေငးၾကည့္ျခင္းျဖစ္ သည္။ ကၽြန္မ အျမင္၊ ကၽြန္မ ခံစားမႈ ရႈေထာင့္မွ ရိုးရိုးေလး ျမင္ေတြ႔ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

******************

(၂)

မင္းသားေလးႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

‘လူတို႔သည္ အရာတစ္ခုကို ကမၻာေပၚတြင္ တစ္ခုတည္းရွိျခင္း၊ သူ မတူျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းျခင္းမဟုတ္။ မိမိစြဲလန္းျခင္းေၾကာင့္ ယင္းအရာသည္ သူမတူရျခင္းျဖစ္ေပသည္။’

M.DIDIER MAULE

Cultural Attache

Embassy of France

‘ ဒါ ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ပါ’

‘ဟုတ္တယ္…ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပန္းပြင့္ကေလး ျဖစ္တယ္’

 

Photo Cerdit: favim.com/

မင္းသားေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းကေလးအေၾကာင္း တစ္မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ သည္ စိတ္လႈပ္ရွား တုန္ယင္ေနေသာ အသြင္ျဖင့္ မက္လင္ပင္မ်ိဳးေစ့မွ လာဟန္တူေသာ ပန္း ကေလးကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ေန သည္။ ကၽြန္မ အျမင္တြင္ မည္သို႔မွ မထူးျခားေသာ သာမာန္ပန္းပြင့္ကေလးမွ်သာပင္။ ခ်စ္ခင္ယုယမႈေၾကာင့္ ႏိုးထရွင္သန္လာေသာ ပန္းကေလးမွာ ဟန္ပန္ မူယာၾကြယ္ၾကြယ္ျဖင့္ ေလာကကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ကာ အေပၚယံအလႊာ၀တ္ရံုကို ဖံုးအုပ္လို႔ေနသည္။ မင္းသားေလး၏ ျဖဴစင္မႈသည္ သနား စဖြယ္…။ ရိုးသားစြာခ်စ္ခင္ျခင္းကို မထိုက္တန္သည့္ မာယာလႊမ္း သဘာ၀ေပလား။   ေဘးလူက ကရုဏာသက္ေနေပမယ့္ မင္းသားေလး ကေတာ့ မေမာမပန္းခ်စ္စိတ္ေတြ တလက္ လက္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ယုယေနေသးသည္။ ေရွ႕စကား၊ ေနာက္စကား အျမီးအေမာက္ မတည့္လွေသာ ပန္းကေလး ၏ စကားမ်ားေအာက္၀ယ္ မင္းသားေလးခမ်ာ လူးလာေခါက္တံု႔။

ကိုယ္ထင္လွ်င္ ခုတင္ေတာင္ေရႊနန္းေပ မဟုတ္လား။ စိတ္၏အလိုဆႏၵစြဲလန္းျခင္းက အင္အားၾကီးမားသည့္အခါ အျပစ္ ဟူသမွ် ျမဴမႈန္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္သည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ ထိုပန္းပြင့္ မ်ိဳး ကမၻာေပၚတြင္ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေကာင္းရွိေနပါမည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသား ေလးအတြက္ေတာ့ တစ္ပြင့္ တည္းေသာ ခ်စ္ခင္ယုယဖြယ္ ပန္းကေလးျဖစ္သည္။ သူမတူေအာင္ ျပိဳင္ဘက္ ကင္းေသာ အလွပိုင္ရွင္ကေလး လည္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေပမယ့္ စြဲလန္းျခင္းဟူသည္ ဒီေရအတက္အက်ရွိစျမဲျဖစ္ရာ ‘သူ႔ စကားေတြကို နားမေထာင္ခဲ့ရင္ အေကာင္းသား’ ဟု မင္းသား ေလး ညည္းညဴစျပဳလာသည္။

‘လူေတြဟာ ပန္းေတြရဲ႕ စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္ဖို႔ မသင့္ဘူး။ လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အလွေတြ ကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ရႈျပီး သူတို႔ရဲ႕ရနံ႔ကိုသာ ရႈရိႈက္ေနဖို႔ေကာင္းတယ္’

အလိုဆႏၵမ်ားတြင္ သံသယျဖစ္တည္လာေသာ မင္းသားေလး၏ ခံစားခ်က္မ်ားပင္။ ေမႊးရနံ႔ႏွင့္ ပြင့္ဖတ္လႊာႏုႏုေလးမ်ား ကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးမိေနမွေတာ့ သူ႔စကားကိုလည္း နားေထာင္ရမည္သာ။ မယံုၾကည္ျခင္း သံသယေတြႏွင့္ မင္းသားေလးကို သနားၾကင္နာစြာ ႏွစ္သိမ့္ရန္ သူ႔ကို ေပြငင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ သည္ ပကတိတည္ရွိမေန။ သံေယာဇဥ္၊ အခ်စ္၊ ေမတၱာ၏   ျပယုဂ္မ်ားေအာက္ ၀ယ္ မင္းသားေလးႏွင့္ ပန္း ကေလးသည္ အခိုးအေငြ႔မ်ားလို ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ။

‘ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္လို နားလည္ရမယ္ဆိုတာကို မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ ေျပာ တာေတြကို နားေထာင္ျပီး ေ၀ဖန္သံုးသပ္ျခင္း မျပဳလုပ္ဘဲ အမူအယာ၊ အျပဳအမူေတြျဖင့္သာ အကဲခတ္ ဖို႔ေကာင္းပါတယ္’

တိုင္းတာရန္ခက္သည့္ သံေယာဇဥ္၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ရန္ခက္သည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြတြင္နားတစ္စံု ထက္မက လိုအပ္လွသည္။ လူသား၏ ကူးလူးဆက္ဆံမႈမ်ား၌သြင္ျပင္၊ ဟန္ပန္ႏွင့္ အေျပာအဆို မည္သည့္ အရာက ယံုၾကည္မႈကို ဦးေဆာင္ေနသနည္း။ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာ ဆိုမႈတိုင္း ယံုၾကည္ရန္မသင့္သလို၊ ခက္ထန္ မေျပျပစ္မႈတိုင္းကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈ ေရွာင္ဖယ္ရန္ သင့္ပါမည္လား။ အျမင္တစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ ခ် မေစာသင့္လွပါေပ။ ကၽြန္မတို႔မွာ ၾကားနာႏိုင္ေသာ နားတစ္စံုရွိသည္ဟူလွ်င္ ျမင္ႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္း တစ္စံု ရွိသလို၊ ခံစား သိျမင္ ႏိုင္ေသာ ႏွလံုးသားလည္း ရွိၾကပါသည္။ မိမိိလက္ခံသိျမင္ေသာ အျမင္၌ ၾကည္လင္   ေသာ ႏွလံုးသားထပ္တူပါလာဖို႔သာ အေရးၾကီး လွသည္။

*************

(၃)

ေပါက္ကြဲတတ္ေသာ မီးေတာင္မ်ား

မူယာ၊ မာယာၾကြယ္လွေသာ ပန္းကေလးကို စြန္႔ခြာသြားရန္ မင္းသားေလး အားထုတ္ျပန္သတဲ့။ ဒါကို လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဟု ေခါင္း စဥ္တပ္ရေလမည္လား။ ႏြံ ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ေတာ့ တပ္၍ရသည္ပင္။ လူတိုင္း, လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ႏြံထဲမွ ကိုယ္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းႏိုင္ ဖို႔ အစြမ္းသတၱိရွိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။   ျပင္းျပေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ေသခ်ာခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ေတာ့ လိုမည္။

ထြက္ခြာမည္ ဟန္ျပင္ေတာ့ သူ႔ ျဂိဳဟ္ကေလးကို ရွင္းလင္းဖို႔ရာ လိုလာသည္။ အထူးသျဖင့္ လႈပ္ရွား   ေပါက္ကြဲလွ်က္ ရွိေသာ မီးေတာင္ႏွစ္ခု။ သူ သည္ ထိုမီးေတာင္ႏွစ္ခုကို ေသခ်ာစြာ သုတ္သင္ရွင္းလင္း ခဲ့ သည္။ မီးေတာင္တို႔ကို ရွင္းလင္းဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူသည့္ ကိစၥမွမဟုတ္ ေပပဲ။ မီးေတာင္၏ အလွ်ံျငီးျငီး အပူရွိန္ကို သူနာက်င္စြာခံစားခဲ့ရေပမည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုကဲ့သို႔ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမႈက မီးေတာင္၏ ေလာင္ ကၽြမ္းမႈကို ေျဖးညင္းညင္သာမႈသို႔ သက္ေရာက္အက်ိဳးရွိေစသည္။ ေပါက္ကြဲမႈ   ျဖစ္ေစေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။

 ‘ဘယ္  သူ  မွ  မ  သိ ႏိုင္  ဘူး’

ထိုိသို႔ ေရရြတ္ရင္း ေသေနေသာ မီးေတာင္တစ္ခုကိုပါ ရွင္းလင္းပစ္လိုက္သည္။ ယခုေတာ့ မင္းသား   ေလးသည္ မီးေတာင္သံုးခုလံုး ေသသပ္က်နစြာ သုတ္သင္ရွင္းလင္းျပီးသြားျပီ။

သူ႔ကဲ့သို႔ မီးေတာင္တို႔ကို စနစ္တက်ရွင္းလင္းထားႏိုင္ျခင္း မရွိ၍ ကၽြန္မတို႔ ဘ၀ေတြမွာ မၾကာခဏ   ေပါက္ကြဲျခင္းကို ၾကံဳေတြ႔ၾကရ သည္။ ျပင္းအားအနည္းအမ်ားအလိုက္ ဘ၀အေထြေထြကို ပူျပင္းေလာင္   ျမိဳက္ေစသည္။ ေသေနေသာ မီးေတာင္သည္လည္း မသိလိုက္, မသိ ဘာသာျဖင့္ ေပါက္ကြဲ သြားေစတတ္   ေၾကာင္း ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကသည္။ ဘ၀၀ဲဂယက္ တြင္ လူသားသည္ ေသးငယ္မႈန္၀ါးလွေသာ အပိုင္း အစေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဆထက္ထမ္းပိုး ၾကီးမာလာေသာ မီးေတာင္ၾကီးေတြကို ဘယ္လိုအင္အားႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ေတြ ႏွိမ္နင္း ရွင္းလင္း ႏိုင္မွာပါလိမ့္..။ စနစ္တက် ေသခ်ာစြာရွင္းလင္းထားမွသာ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္   ေသာ အပူဒဏ္ျဖင့္သာ ေပါက္ကြဲျခင္းကို ေလ်ာ့ပါး ေစပါလိမ့္မည္။

ပန္းကေလးကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ယုယျခင္း….မင္းသားေလးမ်က္ႏွာ၀ယ္ ေၾကကြဲရိပ္တို႔ မဖံုးႏိုင္စြာ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ထင္ဟပ္ လာသည္။ သူ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သည့္ ပန္းကေလးေပပဲ။ သူ႔ ဘ၀အတြက္ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ပန္းပြင့္ကေလးေပပဲ။

ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္မွာ မာယာေတြၾကြယ္မေနေတာ့သည့္ ပန္းကေလး၏ အျပဳအမူအတြ႕က္ မင္းသားေလးခမ်ာ အံ့အားတသင့္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာဟူသည့္ အမည္နာမမွာ တခ်ိဳ႕မာယာေတြ ဖံုးကြယ္ေနတတ္ေၾကာင္း မင္းသားေလးမွ မသိခဲ့ေသး တာပဲ။ မာယာအလႊာကြာက် သြား ေတာ့ ပန္းကေလး၏ ပကတိအလွက ရိုးရွင္းၾကည္လင္စြာ။ ပကာသနေတြလည္း မလိုအပ္ေတာ့ ဘူး ေျပာရဲ႕။ ဒါကို ေစာေစာက သိခြင့္ ရလွ်င္ မင္းသားေလး ခမ်ာမ၀မ္းေျမာက္ရေပဘူးလား။ အခ်ိန္ကေတာ့ လြန္ခဲ့ျပီ..။

‘ဟုတ္တယ္၊ ရွင့္ကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္’

‘ရွင္ ဒါကို တစ္ခ်ိန္လံုး မသိတာ ကၽြန္မ အျပစ္ပါပဲ၊ ဒါလည္း လံုး၀အေရးမၾကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ဟာ ကၽြန္မ လိုပဲ မိုက္တာပဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သာေနပါ။ ဒီေပါင္းေခ်ာင္ေလးလည္း ဒီလိုပဲ ရွိပါေစေတာ့၊ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး’

ပန္းကေလးက သူ႔ ငိုေၾကြးမႈကို မျမင္ေတြ႔ေစလိုသည့္အလား ‘ရွင္ ထြက္သြားပါေတာ့’။ သံေယာဇဥ္ကို လွစ္ဟျပျပီး သည့္ေနာက္ အရွက္သည္းစြာ မာနႏွင့္ ဖံုးကြယ္ခ်င္ေနေသးသည္။ အခ်ိန္လြန္မွ ငိုေၾကြးျခင္း သည္ ျမင္ေတြ႔ရလွ်င္လည္း နာက်င္ျခင္းမွအပ ဘာမွ ျဖစ္တည္ မလာ၍ ဒါ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ပင္။

မည္သို႔ဆိုေစ ျပဳလုပ္သင့္သည္မ်ား ေဆာင္ရြက္ျပီးစီးခဲ့၍ ထြက္ခြာရန္ခရီးက မင္းသားေလးေရွ႔တြင္ ဆီးၾကိဳေစာင့္ငင္ သည္။ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာရမည္ကို ဘယ္သူ မနာက်င္ရွိပါ့မလဲ။ မင္းသားေလး ေျခလွမ္းတို႔ တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း…။

သို႔ေသာ္ ခရီးကေတာ့ အစ, ျပဳခဲ့ျပီ။

*******

(၄)

ထူးဆန္းဖြယ္ရာ လူၾကီးသူမမ်ား

ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ သူ ေတြ႔ရွိရေသာအရာမ်ားအတြက္ မင္းသားေလးမွာ အံ့အားသင့္လို႔ပဲေနသည္

ရာဇမာန္ ရွလွသည့္ ဘုရင္တစ္ပါးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရဲ႕။ အျပဳအမူ၊ ဟန္ပန္ေတြအတြက္ က်ံဳ႕ႏိုင္၊ ဆန္႔ႏိုင္ေသာ အမိန္႔အာဏာဆိုတာ ဘုရင္ တစ္ပါးမွာ ရွိကိုရွိေနရမည့္အ ရာေပလား။ သူ႔ အာဏာတည္တံ့ေစလိုေသာ အလိုဆႏၵႏွင့္ သူ႔ ႏႈတ္ထြက္စကား ဘာမဆိုျဖစ္ ေစရမည္တဲ့။

ဘာမဆို…..။ ဘာမဆို ဟူသည္ ေန၀င္ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္မ်ားကိုပါ ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါသလား။ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ခံုလွည့္ထိုင္ရံုႏွင့္ ျမင္ေတြ႔ရသည့္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေသာ ျဂိဳဟ္ကေလးကို လြမ္းဆြတ္စြာ ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕။ လိႈက္ေမာစရာေကာင္းသည့္ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို “ဘာမဆို” ဘုရင္ၾကီးကမ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္။ သူ၏ အမိန္႔အာဏာေအာက္မွာ ေန၀င္ခ်ိန္သည္ ဘြားကနဲေပၚလာရရင္ျဖင့္ သူ ဆိုခဲ့သလို “အားလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္” ဟု ယံုၾကည္ရမည္သာ။

“ကၽြန္ေတာ္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ သနားညွာတာေသာအားျဖင့္ ေနကို ၀င္ဖို႔ အမိန္႔ ေပး, ေပးပါ”

ဒါက အမိန္႔အာဏာျဖင့္ ေစခိုင္း၍မရေၾကာင္း ဥပမာတို႔ျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးေျဖရွင္းရရဲ႕။ သူ ပိုင္တဲ့ည ျဂိဳဟ္ကေလးကို ေရာက္လာတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားေလးကို လက္မလြတ္ႏိုင္ရွာ။ အမိန္႔ဆိုတာေတြ ထြက္ရွိလာႏိုင္ဖို႔၊ ဘုရင္တစ္ပါး ဆိုတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ပိုမိုေတာက္ပဖို႔ဆိုတာ လႊမ္းထားသည့္ ၀တ္ရံု၊ ထိုင္ေနသည့္ ကုလားထိုင္တစ္လံုးနွင့္သာ ျပီးျပည့္စံုတာမွ မဟုတ္သည္ပဲေလ။ သူ ခ်ီးေျမွာက္စရာ၊ သူ႔ အမိန္႔အာဏာေတြကို သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ရွိေနေပးမည့္ လူသားေလးတစ္ဦးေတာ့ လိုကို လိုအပ္လွသည္သာ။

“လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို သူ လုပ္ႏို္င္တဲ့ တာ၀န္အလုပ္၀တၱရားကိုပဲ လုပ္ခိုင္းရမယ္၊ လက္ခံလိုက္တဲ့ တာ၀န္အလုပ္၀တၱရားဟာ အဓိပၸာယ္ရွိျပီး စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ရေပမယ္”

သူ႔ရဲ႕အမိန္႔အာဏာဟာ အဓိပၸာယ္ရွိ မွန္ကန္နည္းလမ္းက်ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းအတည္ျပဳကာ မင္းသားေလး၏ ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္မႈကိုရရွိဖို႔ ေန၀င္ခ်ိန္ျပႏို္င္ဖို႔၊ ေန႔ရက္ေတြကို တြက္ခ်က္ေနျပန္သည္။ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔ေသာ အရိပ္အေယာင္ တို႔ မင္းသားေလးမ်က္ႏွာ၀ယ္ အထင္း သား။ သူ႔မ်က္ႏွာ ႏုႏုေလး၀ယ္ ထြက္ခြာသြားရန္ စိတ္ေစာမႈတို႔ျဖင့္သာ….။

“မင္း မသြားပါနဲ႔”

မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိေလသည့္ ျဂိဳဟ္ငယ္ေလးမွာ “တရားေရး၀န္ၾကီး” ခန္႔အပ္မည္ဆိုတာ ရယ္စရာ မေကာင္းေပဘူး လား။ ဘုရင္ၾကီး အတြက္ကေတာ့ မက္ေမာစရာျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေပးလို္က္တာပင္။ ဘယ္အရာမွ မရွိသည့္ေနရာမွာ ဘာေတြကို တရား စီရင္ရမွာပါလိမ့္။

“ဘယ္သူမွ မရွိရင္ မင္းကိုယ္မင္း ျပန္ျပီး တရားစီရင္ေပါ့၊ ဒါ ဟာ အခက္ခဲဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ အျခားသူေတြကို စစ္ေဆး ေ၀ဖန္တာထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေ၀ဖန္စစ္ေဆးတာဟာ အခက္ခဲဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ မွန္မွန္ကန္ကန ဆန္းစစ္ ေ၀ဖန္တတ္တဲ့သူဟာ ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ တကယ့္ပညာရွင္ပဲ”

မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖို႔ရာက မင္းသားေလးအတြက္ ေနရာဌာန၊ နာမည္တပ္ထားသည့္ အေဆာင္ အ ေယာင္ေတြ မလိုအပ္လွပါ။ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ အမိန္႔အာဏာေတြ၊ အျခံအရံရွိျခင္းကို မက္ေမာတမ္းတေနရပါသလဲ ဘုရင္ၾကီး။ “ဆိုခဲေစ၊ ျမဲခဲေစ” ခိုင္မာတိက် မွန္ကန္လိုလွ်င္ တမဟုတ္ခ်င္း ထြက္ခြာေစ အမိန္႔ကိုမ်ား ေပးလိုက္ပါေတာ့ လား။ ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ႔ “သံအမတ္ၾကီးခန္႔မယ္” ေျပာလားေျပာရဲ႕။ ျဂိဳဟ္တစ္ခုလံုး ျပည့္နွက္ေနတဲ့ ၀တ္ရံုၾကီးရဲ႕ အနား စနည္းနည္းကိုပဲ သိမ္းလိုက္ပါဦးကြယ္။ မင္းသားေလး ထြက္ခြာဖို႔ လမ္း နည္းနည္းတိမ္းေပးပါ။

မင္းသားေလးအတြက္ေတာ့ ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ လူၾကီးသူမတစ္ေယာက္ပင္..။

*****

ဆက္လက္ထြက္ခြာလာေသာေနရာေတြမွာ ဘ၀င့္ျမင့္ေသာသူ၊ အရက္သမား၊ စီးပြားေရးသမား တို႔နဲ႔လည္း ေတြ႔ခဲ့ျပန္ေလသည္။ ေျမွာက္ပင့္၍ ေျပာဆိုေသာ စကားမွလြဲ၍ အျခားစကားမ်ားကို မၾကားေသာ ဘ၀င္ျမင့္သူ အျဖစ္မွာ သနားစရာ။  “ငါ့ကို ၾကည္ညိဳေလးစားပါ”တဖြဖြေရရြတ္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ အေကာင္းဆံုးလူသားဟု မွတ္ယူေနတာပင္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ ကုန္ဆံုးမည္ထင္ရဲ႕။

“အရက္ေသာက္တာကို ရွက္လို႕၊ ဒါ ကို ေမ့ပစ္ဖို႔ အရက္ေသာက္တယ္” ဟူေသာ အရက္သမားၾကီး၏ စကားသံ မွာ မင္းသားေလး ေၾကာင္အအ။ ဘယ္လို  သူ  ဘာကို ေျပာလိုက္တာပါလိမ့္။ ပတ္ပတ္လည္မွာ အရက္ပုလင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာျဖင့္ သူ႔ဘာသူ ပိတ္မိေန ေသာ အရက္သမားၾကီးကို ၾကည့္ကာ ေကာင္းေလသည္ဟု အေတြးစတို႔ျဖင့္ သက္ျပင္းတခ်ခ်ရွိေနသည္။

အလြန္တရာ အလုပ္မ်ားလွျပီး ကိန္းဂဏန္းေတြအလယ္ ပိတ္မိေနသည့္ စီးပြားေရးသမားကို ျမင္ေတြ႔ရသည္မွာ သနားစရာ။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ရင္း မ်ားျပားလွေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေရတြက္ေနရသည္မွာ စိတ္ပင္ပန္းဖြယ္ေကာင္း လွသည္။

“ဒါဟာ အေရးၾကီးဆံုးပဲလား” “ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ”

အမွတ္မထင္ေရရြတ္မိရင္း သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည့္ ပန္းကေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။ ထို ပန္းကေလးကို ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေရေလာင္းေပါင္းသင္ႏိုင္သည္။ ဟန္ေဆာင္မူယာၾကြယ္တယ္ပဲဆိုဆို ခ်စ္စဖြယ္စကားသံ ေတြ ၾကားရႏိုင္သည္။ ပန္းကေလး၏ အလွ မွာ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေသာစိတ္ျဖင့္ ေမ့မူးသာယာေနႏိုင္သည္။ မီၤးေတာင္သံုးခု ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသးသည္။ သီတင္းပတ္တိုင္း ေဆးေၾကာ သုတ္သင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ မီးေတာင္မ်ားသည္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပန္းကေလးသည္ေသာ္လည္းေကာင္း ပိုင္ဆိုင္ျခင္း၏ အသံုး၀င္မႈအျဖစ္ အသံုးက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ သာ။ စီးပြားေရးသမား၏ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ၾကယ္ေတြသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္း အမည္နာမကိုသာ ပိုင္ဆိုင္လွ်က္ စင္စစ္ ဘယ္အရာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ပါေခ်တကား။

မင္းသားေလး၏ ရိုးသားေသာ သ႑န္တြင္ လူၾကီးသူမမ်ားသည္ ပိုကဲလြန္း၊ ထူးဆန္းဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ ဟူ၍သာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးေတာလွ်က္ရွိသည္။

********

အမိန္႔အာဏာကို နာခံတတ္ေသာ မီးထြန္းသမားကို ျမင္ေတြ႔သည့္အခါ၌မူ မိနစ္တိုင္း ေျပာင္းလဲေနသည့္ ေန၀င္ ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္မ်ားနွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရေလသည္။ သစၥာရွိ က်ိဳးႏြံလွေသာ မီးထြန္းသမားသည္ ဟိုးး ယခင္ေတြတုန္းက အေျပာင္းအလဲမျမန္သည့္ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြတြက္ အိပ္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ေတာင္ ရခဲ့ဖူးသည္တဲ့။ နဖူးမွ ေခၽြးစက္တို႔ကို သုတ္ရင္း ႏြမ္းနယ္စြာဆိုသည္။ အမိန္႔အာဏာသည္ ေျပာင္းလဲတတ္ပါသလား။

“အမိန္႔ေတြက ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး၊ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္နွစ္ ျဂိဳဟ္ဟာ ပိုျပီးအလည္ျမန္လာတယ္”

ျဂိဳဟ္ေတြပိုျပီး အလည္ျမန္လာေလေလ ေနထြက္ခ်ိန္ေတြက ပိုျပီးစိပ္လာေလေလေပါ့။ ေနထြက္ခ်ိန္ မီးထြန္း၍၊ ေန၀င္ခ်ိန္ မီးျငိမ္းရေသာမီးထြန္းသမားကို ကရုဏာသက္ခ်စ္ခင္စြာၾကည့္ရင္း ေန၀င္ခ်ိန္ကို ရွာေဖြခဲ့ေသာ ကာလမ်ားကို မင္းသားေလးျပန္ေျပာင္းသတိရလာသည္။ နားခ်င္လွ်င္ နားေနႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကိုမ်ား မလိုခ်င္ေပဘူးလား။

“ေနေရာင္ထဲမွာ အျမဲေနဖို႔ ခင္ဗ်ား ေျဖးေျဖးကေလး လမ္းေလွ်ာက္ရေပလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား နားခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိရင္ ခင္ဗ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရမယ္၊ အဲဒီ့ေတာ့ ….ေန႔တာ ရွည္လိမ့္မယ္”

ပူေႏြးလင္းျဖာေသာ ေနေရာင္ထဲမွာ ၾကာၾကာေနရဖို႔၊ မီးျငိမ္းရတဲ့ေန၀င္ခ်ိန္ေတြ ေရာက္မလာေစဖို႔ ေျဖးေျဖး ကေလးလမ္းေလွ်ာက္ရမည္သာ။ ေလာဖို႔မလို။ ေဆာလ်င္စြာ ျပဳမူဖို႔မလို။ ပင္ပန္းလွျပီျဖစ္ေသာ ျပဳျမဲေဆာင္တာတို႔မွ အနား ယူလိုလွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္းသည္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရာက္မလာေစျခင္းျဖစ္သလို အနားရေစရန္အတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မီးထြန္းသမား၏ ႏွစ္သက္ျခင္းက “အိပ္ေနျခင္း” ပဲ ျဖစ္သည္တဲ့။ မင္းသားေလးေခါင္းကို အသာရမ္းကာ ေျပာစရာစကားလည္း မရွိေတာ့သလို..။ “အဲဒီလို လူစားမ်ိဳး” အမွတ္မထင္ေရရြတ္ ရင္း ဘုရင္မင္းျမတ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀င္ျမင့္သူ၊ အရက္သမား၊ စီးပြားေရးသမားတို႔လည္းေကာင္း ရံႈ႔ခ်ၾကမည္ကို အလိုလိုသိျမင္မိသည္။

သို႔ေသာ္ သူ မီးထြန္းျခင္း၊ မီးျငိမ္းျခင္းသည္ သစၥာရွိက်ိဳးႏြံစြာ တာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာထက္ဦးစားေပးေနသည္ကုိ သိေနသျဖင့္ မင္းသားေလးက ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္လွသည္။ “အဓိပၸာယ္ေတာ့ မမဲ့လွပါဘူး”ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း မီးထြန္းသမားထံမွ ထြက္လာခဲ့ရျခင္းအတြက္ အားနာစိတ္မေကာင္းဟန္က မင္းသား ေလးမ်က္ႏွာ၀ယ္ အထင္းသား။

တစ္ေန႔လွ်င္ အၾကိမ္ေပါင္း တစ္ေထာင့္ေလးရာေလးဆယ္ၾကိမ္ ေန၀င္ေနျခင္းအတြက္ မင္းသားေလးဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ေနေရာင္ေအာက္၀ယ္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ရွိလာပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးခဲ့ရံုသာ ရွိေတာ့သည္။

ပထ၀ီဆရာႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါတြင္မူ မင္းသားေလးအတြက္ လမ္းညႊန္ရာတစ္ရပ္ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။

“ေကာင္းေသာ ဂုဏ္သတင္းရွိတဲ့ ကမၻာေျမၾကီးကိုသြားပါ”

*******

(၅)

ကမၻာေျမေပၚ ေရာက္ရွိသည့္အခါ ဘုရင္ေတြမ်ားစြာ၊ ပထ၀ီဆရာေတြမ်ားစြာ စီးပြားေရးသမားေတြမ်ားစြာ၊ အရက္ သမားေတြမ်ားစြာ၊ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူေတြ မ်ားစြာ သိန္း , သန္းနွင့္ခ်ီေတြ႔ရသည္တြင္ အံ့ၾသမႈမ်ားစြာ..။ ကမၻာေျမဟာၾကီးမား က်ယ္ျပန္႔ေနသည္ကလြဲလို႔ အျခား,အျခားေသာ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ျဂိဳဟ္ငယ္ကေလးေတြလို လူၾကီးသူမေတြနဲ႔ပါပဲလား။ သူ႔ရဲ႕ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ေျမေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ လူၾကီးသူမကုေဋ ၂၀၀ ခန္႔ကို သိုသိုသိပ္သိပ္ထမ္းပိုးထားႏိုင္သည္။ တိက် မွန္ကန္လွတဲ့ မီးထြန္းသမား ၄၆ သန္းေက်ာ္ရွိေသာ မီးထြန္းတပ္ဖြဲ႕ၾကီးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရရဲ႕။ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းနွင့္ေတာင္ ၀င္ရိုးစြန္းမွလြဲ၍ က်န္ေနရာေဒသအကနု္လံုးတြင္ အလွည့္က်ျခင္းစိပ္စြာ တစ္ခ်က္ေလးမွ အမွားမခံဘဲ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ စြာထမ္းေဆာင္ေနၾကရသည္။ ၀င္ရိုးစြန္းႏွစ္ခုကေတာ့ တစ္ႏွစ္လွ်င္ႏွစ္ၾကိမ္မွ်သာ ထမ္းရြက္ၾကရလွ်က္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာစြာေနၾကရသည္သာ။

http://mubi.com/lists/philosophy-for-children

ပထမဦးဆံုး သက္ရွိျဖစ္သည့္ “ေျမြ” တစ္ေကာင္နွင့္ေတြ႔ေသာအခါတြင္မူ သူ ေရာက္ေနေသာ ကမၻာေျမၾကီး ေန ရာမွာ အာဖရိကျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ လူသူမေနေသာ သဲကႏၱရတြင္း၀ယ္ မ်က္စိတဆံုးၾကည့္တိုင္း ဟင္းလင္းျပင္ ၾကီးသာ။ ေနရာသစ္ကိုေျခာက္ေသြ႔အေနရခက္ကာ ေကာင္းကင္ကိုေယာင္ယမ္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မင္းသားေလး၏ ျဂိဳဟ္ ငယ္ကေလးက တလက္လက္ျဖင့္ မင္းသားေလးကို ႏႈဆ္ဆက္ေနသည့္ႏွယ္..။

“ၾကယ္ကေလးေတြကို အလင္းေရာင္ ေပးအပ္ထားျခင္းဟာ တစ္ေန႔ ဒီ ၾကယ္ေလးေတြကိ မိမိျပန္လည္ေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ရာ အလင္းေရာင္ေပးထားျခင္းမ်ားလား”

တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ သူ႔ ဦးေခါင္းေပၚေရာက္ေနပါလွ်က္ ေ၀းလံလွေသာေနရာမွျဂိဳဟ္ငယ္ကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း အထီးက်န္လြမ္းေဆြးစိတ္က ထိန္းမႏိုင္ တားမရ။ ေျမြ  ကို ရုတ္တရက္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေမးမိသည္။

“သဲကႏၱာရထဲမွာ အထီးက်န္ဘ၀နဲ႔ေနရသလား”

“လူေတြ အမ်ားၾကားထဲမွာလည္း အထီးက်န္ဘ၀နဲ႔ေနရတာပဲ မဟုတ္လား”

ေျမြတစ္ေကာင္အတြက္ ေျဖစရာအေျဖက မဆိုင္းမတြပင္။ အထီးက်န္ျခင္းဟူသည့္ အဘယ္အရာနွင့္မ်ား ဆက္ စပ္ေနပါလိမ့္….။ ေသးသြယ္လွသည့္ သတၱ၀ါေလးတစ္ေကာင္ေပမယ့္ သူကမ်ား ေဒါသတၾကီး ထိမိလိုက္ရင္ သူတို႔လာတဲ့ေျမၾကီးထံသို႔ျပန္ပို႔ႏိုင္စြမ္းရွိသည္တဲ့..။ေျမၾကီးေပၚတြင္ ရွင္သန္ၾကေသာလူမ်ားအတြက္ေျမၾကီးထံမွာလဲေလ်ာင္းအနားယူ ရတာ ဘယ္လိုဆံုးရံႈးေၾကကြဲမႈရွိႏို္င္မည္လဲ။ ေျမြကေတာ့ အရာရာ တတ္ႏိုင္သူပမာ…။

“က်ဳပ္ အားလံုးကို ေျဖရွင္းတယ္”

******

လူသူေလးပါး ေတြ႔လို႔ေတြ႔ျငား ေတာင္ျမင့္ၾကီးတစ္ခုအေပၚ ၾကိဳးစားတက္ခဲ့ရေသာ မင္းသားေလးသည္ အရာအား လံုးႏွင့္ မေတြ႔ရေတာ့ဘဲ ၾကီးမားခၽြန္ထက္ေနေသာ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားကိုသာ ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။ မင္းသားေလး၏ ေသးငယ္လွေသာ ကိုယ္ခႏၶာလြင့္ေမ်ာသြားမတတ္ ေလကတဟူးဟူး။ သည္ ေတာင္ျမင့္ၾကီးထက္ တက္လာသည္တြင္  ၀န္းက်င္သည္ အရာရာေျခာက္ေသြ႔ေအးစက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေျခာက္ေသြ႔မႈဒဏ္မွ ေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား “မဂၤလာရွိေသာ နံနက္ခင္းပါ” ဟု ခြန္းႏႈတ္ဆက္မိေတာ့ ပဲ့တင္သံကခ်က္ခ်င္းနွယ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ ရြ႔ံစြာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ဆက္၍ ဆက္၍ ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း သူ ရရွိသည္က သံတူ၀ါက်မ်ားသာ။ “ေဟး” ဆိုလွ်င္ “ေဟး” လိုက္၍ “ဟား” ဆိုလွ်င္ “ဟား” လိုက္သည္ပဲ။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွခ်ည့္။ ၾကည့္ေလ ျမင္ေလရာရာလည္း အားလံုးက ခၽြန္ထက္ျပီး ၾကမ္းတမ္းလွသည္။ ရုတ္တရက္ စကား စ ဆို ႏႈတ္ဆက္ေသာ ျဂိဳဟ္ငယ္ကေလးေပၚမွ ပန္းကေလးကို သတိ ရသည္တြင္ မင္းသားေလးသည္ ဖ်တ္ကနဲေၾကကြဲသြားသည္။

“အားလံုးေျခာက္ေသြ႔ေနပါလား၊ အားလံုး ခၽြန္ျပီး ၾကမ္းတမ္းေနၾကပါကလား၊ လူေတြမွာလည္း ေတြးေတာတတ္ တဲ့ ဥာဏ္မရွိေတာ့ပါလား၊ သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒါကိုပဲ ျပန္ေျပာေနတတ္ၾကပါကလား”

ထို ထို အရာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားလာျပီး ပန္းမ်ားေ၀ဆာစြာပြင့္ေနေသာ ျခံတစ္ျခံေရွ႕အေရာက္ မင္းသားေလး သည္ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ပန္းပြင့္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထို ပန္းပြင့္မ်ားစြာသည္ တူညီစြာလွပပြင့္လန္းေနၾကျပီး္ သူ၏ ပန္းကေလးႏွင့္ လြန္စြာတူေနၾကသည္။ သူ၏ ပန္းကေလးမ်ား ကိုယ္ပြားမ်ားစြာ ဖန္ဆင္းလွ်က္ မ်က္လွည့္ျပေနေပ သလား။ သို႔ေသာ္ ပန္းပြင့္မ်ား၏ အေငြ႕အသက္ကေတာ့ ရင္းနွီးေႏြးေထြးျခင္း မရွိေနတာ ေသခ်ာသည္။

“သင္ ဘယ္သူလဲ”

“ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္”

မင္းသားေလး၏ ေၾကကြဲနာက်င္မႈသည္ အနက္ရိႈင္းဆံုးေခ်ာက္နက္နက္ထဲ ေရာက္ရွိသြားသလို..။ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ……ႏွင္းဆီပန္းေတြ…။ သည္ ပန္းကေလးေတြ၏ အမည္နာမက ႏွင္းဆီတဲ့လား။ စၾက၀ဠာမဆိုထားဘိ။ ကမၻာေျမရဲ႕ ျခံ ကေလး တစ္ျခံတြင္းမွာပင္ ဆင္တူယိုးမွားႏွင္းဆီပန္းေပါင္း ငါးေထာင္ခန္႔ရွိေနသည္။ ေလာကတစ္ခြင္မွာ သူ သာလွ်င္ တစ္ ပြင့္တည္းဟု မင္းသားေလးကို ၾကြား၀ါမာန္၀င့္ခဲ့ေသာ ပန္းကေလး။ ယခုေတာ့ သာမာန္နွင္းဆီပြင့္ကေလးမွ်သာပါလား။ သူ႔ လို ႏွင္းဆီပြင့္ေပါင္း ေျမာက္မားစြာရွိေနေသးတာပါပဲလား။ ႏုညက္လွပသည့္ ပန္းကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရ၍ ကံ အေကာင္း ဆံုးသူ၊ တန္ဖိုးထိုက္တန္တာကို ပို္င္ဆိုင္ခြင့္ရတဲ့သူ ဟု သူ႔ကိုယ္သူ မွတ္ယူထားခဲ့သည္ကို ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေသာအခါ ၀မ္း နည္းမႈအလ်င္က မင္းသားေလးကို ဖိစီးေလးလံလာသည္။

ယံုၾကည္မႈကို ျဖိဳလဲခံရ၍လား၊ တန္ဖိုးထားရာ အရာတစ္ခုပ်က္ျပယ္ဆံုးရံႈးသြားသည့္အတြက္လား….မင္းသားေလး အတြက္ေတာ့ ႏွလံုးအိမ္ေၾကကြဲလွပါသည္။

ေရႊအိမ္စည္

အပုိင္း( ၁)မဖတ္ရေသးသူမ်ား link ကုိ ကလစ္ႏွိပ္ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။ link